Ja, zo gaat dat. Overigens hoef je jezelf niet ziek te voelen om het toch te zijn. Dat is bij mij het geval. Om bij het begin te beginnen. Vorig jaar augustus ging mijn vrouw en ik vakantie houden in Egypte. We hadden het goed naar de zin, maar ik ben er niet helemaal goed van thuis gekomen.

Begon een beetje te tobben. Had diarree, was wat sneller moe, zat onder de uitslag en had nog zo wat klachten. Na verloop van tijd toch maar naar de huisarts. “Ja, zo komen veel mensen thuis uit Egypte. Zijn normale klachten. Als de diarree aanhoudt slik je maar wat antipoep en dan stopt het wel”.

Die antipoep was Loperamide. Hielp wel, maar zodra ik stopte kwam de racekak weer op visite.
Op de bijsluiter stond dat je het maar een beperkte periode mocht gebruiken. Niet te lang, want dan moest je naar de huisarts. Na een paar weken weer naar de huisarts. Kan geen kwaad hoor! Slik nog maar even door. Na de brave man verteld te hebben dat ik niet zo’n hoge pet op had van huisartsen die het beter weten dan de fabrikanten van het middel dat ik gebruikte en ik ook enorme uitslag had verwees hij me toch maar naar de dermatologie van het Ruwaard van Putten ziekenhuis. Kon er vrij snel terecht.

De lieve mevrouw die daar arts speelde schrok een beetje van mijn huid. “Is niet goed!” Annemarie Verzijl maakte je niets wijs, had er verstand van. “Bent u misschien naar het buitenland geweest”, wilde ze weten. Nou ja Egypte lag volgens mij in het buitenland en zij knikte. Vroeg ook gelijk of het uitdroging kon zijn daar ik al sinds die tijd vloeibaar poepte, gaf ze geen antwoord op maar knikte. Ze schreef het natuurlijk allemaal gelijk op. “We gaan er wat aan doen”, zei ze. Heb ik geweten. Kreeg een paar recepten mee en vanaf dat moment mocht ik me alleen wassen met plaatsvervangend zeep, me vier keer per dag van top tot teen insmeren met een onbestemde zalf en begon me te voelen als een verbannen wasbeertje met een negatieve uitslag.

Het zalven was een vervelend karwei, gelukkig kon ik niet overal zelf bij. Na drie weken moest ik bij Annemarie terugkomen. Zag er veel beter uit volgens haar. Zag er maar vanaf haar door te verwijzen naar de oogarts. Ze begreep alleen de oorzaak niet. Behalve de oogarts zou KNO ook niet verkeerd zijn. Had al zo vaak verteld dat de huiduitslag misschien te maken kon hebben met de diarree die al een half jaar een dun rolletje meespeelde in het verhaal.
Vertelde het nog maar een keer. “Oh, maar dan moet u naar de internist” riep ze juichend. “Ik verwijs u door, als de huidklachten aanhouden moet u maar een nieuwe afspraak maken”.
Die internist bleek de darmendokter van een jeneverfabriek, Kareltje Florijn. Prima merk maar je moet er van houden. Ja ja, hij had gelukkig een compleet dossier gekregen van Annemarie Verzijl. Had het goed gelezen. “Diarree hè, bent u soms onlangs naar het buitenland geweest?” Als ik toen nog geen schijt had gehad had ik het ter plekke gekregen. Vroeg of dat niet in het dossier stond, hij dacht dat het wel zou kunnen en hij eroverheen had gelezen.
Kortweg, er zou een CT scan gemaakt worden van de dikke darm. Afspraak gemaakt, voor de scan twee dagen dieet gehouden en door de scan. Twee weken later terug bij Kareltje en die had twee poliepjes gevonden. Vroeg nog waar, en dat was op twee verschillende plaatsen op de dikke darm. “Gaan we weghalen en in het laboratorium onderzoeken.” Een paar weken later na opnieuw een poepdieet werden alle drie? de poliepen weggehaald en die bleken onschuldig. Mocht wegblijven.

Wegblijven? Met de dag had ik meer problemen met vermoeidheid. Kon de auto niet meer in of uit, had geen kracht meer in mijn handen en kon niet meer zitten, liggen en lopen. Natuurlijk ga je gewoon door en maakt er het beste van. Toch maar weer naar de huisarts, wie dat ook mocht wezen. Een nieuwe uiteraard. Luisterde naar mijn verhaal en besloot nog maar eens bloed te laten prikken. Gelijk een afspraak gemaakt om de uitkomst te bespreken. Dus voor de zoveelste keer bloed geprikt, wist werkelijk het aantal keren niet meer en voor de uitslag terug.
Bloedarmoede en een schildklier die niet goed werkte. Moest maar een nieuwe afspraak maken met Kareltje Florijn.
Kareltje lachte toen ik kwam. Was eigenlijk best een aardige man. “Je hebt helemaal geen bloedarmoede en er mankeert niets aan je schildklieren” lachte hij. “Ze zullen de bloeduitslagen wel weer verwisseld hebben”.

Fijn, was ik nu beter? Natuurlijk niet. Het werd alleen nog minder.

Het zal een maandje later zijn toen ik opnieuw een bezoek bracht aan mijn huisarts. Uiteraard weer iemand anders en ik vroeg maar meteen: “hoe zit het nu, bent u mijn huisarts?” en ja, hij was mijn huisarts. “Wat kan ik voor u doen”? Liet mijn handen zien. De rechter was nogal opgezet. Hij betastte de hand en schreef maar meteen een verwijzing uit voor het Ru-waard van Putten ziekenhuis. Er moest een foto gemaakt worden van mijn handen. Ook nog even bloed prikken. Was gelukkig snel gebeurd en voor ik het wist had ik de huisarts aan de telefoon. Was dezelfde als de laatste keer, herkende zijn stem. Moest een verwijzing komen halen en hij zou medicijnen klaar laten leggen bij mijn apotheker. Nou, ik vroeg hem dat maar niet te doen en het recept samen met de verwijzing klaar te leggen. De man geloofde niet dat een recept door een arts besteld een week op zich liet wachten terwijl je dat met een recept direct meekreeg.

Oké. Verwijzing en recept opgehaald, medicijn opgehaald en afspraak gemaakt bij de reumatoloog.
Kon binnen tien dagen al terecht. De reumatoloog was Sandra Beer. Zag er uit als een knuffeltje. Had een licht Duits accent waarvoor ze zich excuseerde, of mij dat iets uitmaakt? Moest me gedeeltelijk ontkleden aangezien ze de gewrichten van enkels en knieën wilde controleren. Beertje hield van wortels. Zag die dingen liggen en vroeg of ze die lekker vond of een paard had? Gewoon, ze vond ze lekker.
Beer was redelijk tevreden over mijn onderdanen, maar mijn handen baarde haar zorgen. “Gaan we maar eens een foto van laten maken” zei ze. Was ik het natuurlijk niet mee eens en vertelde dat er tien dagen terug al foto’s waren gemaakt. Helaas weer een arts die haar verhaal niet had gelezen. Nou ja, geen foto’s, dan maar een MRI scan. Oké. Die scan kon al de volgende week en 23 oktober weer terug naar het knuffelbeertje. Goh, had ze de uitslag van de MRI nog niet.
Even gebeld met de röntgen of er iets te zien was, en ja ze hadden wel iets gezien maar de echte uitslag liet nog even op zich wachten. Wilde ze niet op wachten en maakte voor mij vast een afspraak met één van haar assistenten in het Maasstad ziekenhuis. Al de volgende morgen om 11:00 uur. Rebecca was de lieve jongedame die me zou gaan vertellen wat ik mankeerde en wat er tegen gedaan ging worden.

Licht overbodig want ik had natuurlijk al een poosje door dat ik reumatoïde artritis had en dat het medicijn methotrexaat zou worden. En ja hoor, ik had reumatoïde artritis. De lieve Rebecca legde me uit wat het inhield. Ze had een grafiek met wat plaatjes erbij en aan de hand daar van legde ze uit dat er vier fases waren en ik zat tussen twee en drie in. Er werd ook nog even een DAS controle gedaan terwijl ik helemaal geen das droeg maar dat bleek een inspectie van de eventuele vergroeiingen in mijn handen en armen. Alles moest heel exact. Behalve die inspectie zou ik gemeten en gewogen worden. Moest precies zijn. “Weet u wat u weegt”? Natuurlijk weet ik wat ik weeg en dat werd niet gecontroleerd en ook mijn lengte werd op mijn blauwe ogen meteen geloofd en genoteerd.

Er werd nog even uitgelegd wat methotrexaat precies was en wat het deed. Het is één van de preparaten die ook bij een chemotherapie werd gebruikt. “Als u dat leest moet u niet in paniek raken hoor”! “Ben ik duidelijk geweest” vroeg ze? Wilde weten wat paniek was maar kreeg daar geen antwoord op.
“Jammer” zei ze, was u maar wat eerder naar uw huisarts gegaan…………………………….

T@n van Dongen
Wordt vervolgd!