Wat kan er zo bijzonder zijn aan een weekje? Nou, het is een weekje zonder vrouw. Is op vakantie met dochter Fredy. Hebben ze wel verdiend. Samen een week all inclusive naar Sharm El Sheikh. Moet een weekje voor mezelf zorgen.

Mag geen probleem zijn, toch? Is het ook niet. Alleen, ik moet gaan koken. Heb ik nooit eerder gedaan maar eens de eerste keer. Dinsdag is de dag van vertrek. Die avond is koken geen probleem, er staat nog een maal boerenkool stamppot in de koelkast dus, opwarmen kan iedereen. Toch?
En het lukt nog ook. Saucijsje gebakken en alles kan op tafel. Nou ja, de boerenkool komt maar rottig de pan uit en niet alles beland op mijn bord. Maar het is toch teveel dus alles dat er naast ligt kan gewoon weg.
Het saucijsje gaat netjes zoals ik het wil op mijn bord, maar niet de jus. Ik weet precies hoe het moet, maar uit de koekenpan direct op je bord gieten? Ach, is de vloer ook weer gedaan.
Woensdag krijg ik een bericht uit Egypte, ze waren om 03:00 uur in het hotel en een half uur later in bed. In de morgen hebben ze ontbeten. Gelukkig is Fredy geheelonthouder. Mijn vrouw lust wel een neut, alleen wist Fredy de hotelkamer niet meer te vinden en mijn vrouw wel, maar ze waren hun petjes en parasols vergeten. Of ik die even langs wilde brengen?

Toevallig moest ik die middag voor een MRI scan naar het RVP ziekenhuis dus kon ik niet gelijk weg. Was maar goed ook, aangezien ze op vrijdag gingen varen op de Rode Zee en ze ook hengels vergeten waren.
Die MRI was niet leuk. Ruim een half uur in één houding met een gefixeerde rechterhand in een pokkenherrie laat je alle spieren voelen waarmee niets aan de hand is. Mooi dat ik daarna geen petjes, parasols en hengels meer ging brengen.

In de avond maak ik een magnetronmaaltijd klaar. Gekocht bij de C 1000. Niet mijn winkel, maar wel dicht bij. Aardappels, spinazie á la crème en een stukje vlees dat helemaal niet lijkt op de slavinken van mijn vrouw maar wel die naam heeft.

Morgen ga ik zelf koken. Dochter Nathalie gelooft het meteen en gaat er van uit dat er dan ook gratis bier geschonken wordt. Grote jongen jojo is al even gevleugeld als touwtje spannen. Als ik het moet uitleggen? Doe ik niet!

Donderdag ga ik in de middag even naar de Maasvlakte 2 kijken. Doen we al geruime tijd. Is heel indrukwekkend. Onderweg naar huis in de file op de Groene Kruisweg bij afslag Vierpolders. Er was een ongeluk gebeurd waarbij een auto en motor betrokken waren. Heel vervelend en ik ken de afloop niet. Zag er niet goed uit. Thuisgekomen maak ik voorbereidingen voor mijn maaltijd stamppot rauwe andijvie met spekjes en een braadworstje. Maak er een foto van voor op mijn Facebook maar niemand gelooft dat ik dat gekookt zou kunnen hebben?
Op vrijdag naar dochter Nathalie en de kindertjes. Als ik rond 13:30 uur weer op huis aanrijd ga ik eerst even langs de Albert Heijn voor wat boodschappen. Vind dat koken nog een heel gedoe en besluit de makkelijke weg te kiezen. Laat in de middag krijg ik een berichtje van Fredy. Ze waren een dagje wezen varen op de Rode Zee en ze had zich laten verleiden tot snorkelen. Ze vond het geweldig mooi maar had wel haar grote teen aan het scherpe rif opengehaald. Er was flink wat vel af.

Verder was er kennelijk weinig anders te doen dan in of uit de zon zitten en rustig aan doen want het was er veel te warm.
Als ik zaterdagmorgen wakker word is het takkenweer. Het stortregent en er is gewoon niets te doen. Het lijkt ook of de dagen langer gaan duren als je alleen thuis bent. Ik had naar de stad gewild maar besluit thuis te blijven. In dat trieste weer is het buiten ook niets. Word een beetje jaloers op die twee die heerlijk in het zonnetje zitten en stuur ze daarover een berichtje. Zijn ze niet van onder de indruk. Blijken jaloers op mij te zijn. Het eten schijnt er matig tot slecht tot zeer slecht te zijn en ze verlangen naar een prak andijvie met een bal gehakt? En dat dan door mij gekookt/gebakken nota bene?

De zondag begint een stuk beter dan de zaterdag. Natuurlijk regent het wel, maar toch minder hard dan op de zaterdag. Mooi weer om hockey te gaan kijken. Begin bij Heren II van Rotterdam. Daar zit je gegarandeerd droog. Is ook het enig prettige aangezien het spel niet om aan te zien is. Rotterdam verliest dan ook terecht met 0 – 3 en staat nog steeds onderaan in de reserve hoofdklasse poule A.
Daarna naar Capelle om de Dames van I te bekijken. Is maar een kwartiertje rijden en ik heb alle tijd. Het regent nog steeds als ik er aan kom. Onze Dames hebben volgens mij nog nooit een uitwedstrijd bij Capelle gewonnen maar die middag verrassen ze ons door met 1 – 5 te winnen. Volgens de scheidsen was het 1 – 6 maar die hadden die middag nog helemaal niets goed gezien. Dat ik in die regen droog ben gebleven dank ik aan de paraplu van Cok Been. Na de wedstrijd gelijk door naar de Heren die in Naaldwijk tegen Westland moesten spelen. Helaas stond er door een ongeluk op de A 20 een file van zes kilometer. Aangezien ik nog wel een ander weg wist kon ik die voor het grootste deel omzeilen, slechts een halve kilome-ter stond ik er in.

Had me wel verzoend met de idee dat ik de eerste helft zou gaan missen, maar de scheidsrechters hadden een beetje op me gewacht en zo zag ik toch nog het laatste kwartier van de eerste helft. Als ik al een band had met Heren I dan is daar absoluut niets meer van over. Een paar zeggen me nog wel gedag maar het gros ziet me niet staan. Zelfs assistent coach Rob van ‘t Zet draait zijn hoofd om. Prachtig. Heerlijk vind ik het als ego’s te kraken zijn. Allemaal mensen die graag in een spiegel kijken maar niet beseffen dat die alleen maar weerspiegelen wat ze zelf allang vinden.
Dat maakt mij natuurlijk tot een vervelende man. Ik spiegel ze niets voor maar schrijf gewoon wat ík vind en dat kunnen de jongens niet hebben. Natuurlijk niet mijn probleem. Ze hebben de leeftijd om volwassen te zijn, maar?

Eindelijk kregen we bij Westland alles waarvoor je naar het hockey gaat. De zon brak door, de Heren wisten hun eerste drie competitiewedstrijd punten binnen te slepen wat ik heel erg knap vond en in het zonnetje weer naar huis.

Op maandag had ik me voorgenomen de aanhanger leeg te rijden met de kruiwagen. Nou, dat zou wat later gaan worden. Toen ik even naar buiten keek zag ik tot mijn verbazing het linker achterbandje van de Daihatsu leeg staan. Nou ja, eerst koffie drinken en wat eten natuurlijk en toen het bandje opgepompt. Ging goed. We hebben een uitstekende pomp die elke band probleemloos zes bar kan geven en dat had dit bandje niet nodig. Toen naar de Sprint gereden in Hoogvliet. Moest een klein ogenblikje wachten voor ik aan de beurt was. Na drie kwartier vond ik het ogenblikje lang zat en reed naar het bandencentrum op Halfweg II. Daar moest ik ook een ogenblikje wachten maar dat was echt een ogenblikje. Al vrij snel kwam er iemand kijken en bekeek het ventiel. Diagnose was gelijk gesteld. Was stuk en ze gingen er een nieuw ventiel inzetten.
Alles bij elkaar een kwartiertje en ik was weer onderweg naar huis. Toen de aanhanger voor de helft leeggereden. Was een smerig werkje. Allemaal vuil en overbodige planten uit de vijver, goh wat stonk dat.
Dinsdag eerst boodschappen gehaald en daarna de andere helft gelost van de aanhanger. En nu zit ik dus op mijn gemak te wachten tot ik naar Schiphol kan om de meiden op te halen. Kost me wel een voetbalwedstrijd Roemenië – Nederland maar ik heb er alles voor over om te zorgen dat mijn thuiszorg haar plek weer inneemt.

T@n van Dongen