Gaan dit jaar geen twee maanden weg. Hebben we even geen zin in en willen ook niet te ver weg. Mijn zwager is ernstig ziek en gaat zienderogen achteruit. Willen binnen hooguit twee dagen thuis kunnen zijn. Gaan maar richting Ile D’Oléron. Is lekker aan te rijden, en bijna altijd goed weer.

Vertrekken op woensdag 26 mei zo rond 10:30 uur richting Parijs. Gaan we niet halen na-tuurlijk maar een camping vlak ervoor is de bedoeling. Het weerbericht is goed, droog met af en toe een zonnetje. Mooi, al in de buurt van Breda komen we in de regen terecht. Kunnen wel goed doorrijden, en zelfs bij Antwerpen schieten we aardig op. België kom je natuurlijk nooit door zonder files, en ook deze keer niet. Schijnt een ongeluk gebeurt te zijn en dat kost ons ruim drie kwartier. Maar ja, we hebben tijd zat en vervelen ons niet. Doen we trouwens nooit. In de file staan is ook lang zo erg niet als een file veroorzaken vinden we. Maken zelfs kennissen in de file, die we later op camping De Sorel, zo’n tachtig kilometer voor Parijs weer zien. Was lekker even bijkletsen over de drie kwartier die we met wisselende snelheid samen hadden beleefd.

Mooie camping voor één nacht. Een echte doortrek camping, met uitstekende voorzienin-gen. Bij aankomst was het bureau gesloten, maar men kon een plaats innemen en na 16:30 uur alsnog aanmelden.

Ging ik dus doen. Binnen gekomen was mevrouw aan het telefoneren en moest ik even wachten. Geen probleem, het voetbal begon toch pas in de avond. Toen madam klaar was met bellen, wees ze op de klok, ik zou twee minuten te vroeg zijn? Echt niet! Precies op tijd was ik binnen gekomen, en ik zou geholpen worden. Misschien zag ze de vastberadenheid in mijn knappe gezicht en de charmante overtuiging die ik van nature uitstraal, en ik had niet eens mijn perfecte uitspraak van de vier woorden Frans die ik ken nodig om geholpen te worden.

In de avond zien we Oranje met 2 – 1 winnen van Mexico. Gaat wat moeilijker dan verwacht, maar Mexico zit niet voor niets ook in de eindronde van het WK.

Donderdag de 27e mei gaan we door naar een camping in de buurt van Tours. L’Arada park.
Weerberichten zijn goed. Half bewolkt en droog. Klop natuurlijk niet, op de Peripherique in Parijs krijgen we een berg noodweer over ons heen! Rijden soms meer onder dan boven water, maar aangezien zowel de auto als de caravan kan zwemmen, komen we er goed doorheen in nog geen twee uur. Fransen zijn niet gewend op droogweer banden door een hoosbui te rijden, dus file!!!!!
L’Arada park blijkt een schitterende camping met hele lieve mensen aan de balie. Hebben daar heel snel een goede plaats, verhuizen maar twee keer, en zijn weer gelukkig.
Hebben we ook wel nodig, worden die tolweg een beetje zat. Een snelweg waar je met auto en caravan toch niet snel bent, en eigenlijk alleen maar slaap krijgt.
Besluiten de volgende dag naar Ile D’Oléron de route Nationale te rijden.

Is een openbaring. Lang geleden hielden we van dit soort wegen, en de liefde is weer helemaal terug. Mag je op de snelweg 130 rijden maar je vindt 90 km/u hard genoeg? Op de RN mag je ook negentig en die haal je makkelijk. De wegen zijn veel rustiger dan de tolweg en het landschap waardoor je rijdt is fantastisch. We schieten veel sneller op en ik heb op geen enkel moment last van slaap. Stoppen onderweg nog even bij de bakker voor une baguette, en genieten van Frankrijk en haar heerlijke brood.

Komen een uur eerder op camping La Brande aan dan ons TomTommetje had voorspeld. Precies op tijd om een half uur voor de slagboom te staan aangezien er middagrust is.

Hebben de tijd om een leuke plaats uit te zoeken, lopen wat rond. Vinden een schitterende ruime plek, en gaan ons aanmelden. We krijgen te horen dat alle attracties gratis zijn, inclusief internet. Moet je wel even met de laptop naar de bibliotheek, maar is prima geregeld.

Het weer was onderweg schitterend geworden en het is een genot om weer op het eiland te zijn.
De luifel wordt uitgezet, enfin, we installeren ons voor langere tijd. Zitten heerlijk in het zonnetje en voelen ons rijk. Willen graag op de camping gaan eten, maar het restaurant blijkt nog een aantal weken gesloten. Jammer, maar Riekie kan lekker koken en we komen niets tekort.

Zaterdag worden we wakker met regen. Niet zo maar iets, maar een complete stortbui. Jammer, maar we gaan toch wel leuke dingen doen. Rijden de Route de Huitres, oftewel het oesterpaadje, doen wat dorpjes aan, lopen er wat rond en vinden alles wel goed.

Zondag is het niet veel beter, maar er zijn meer droge perioden. Kom ook in gesprek met onze buren. Gebeurt ons niet zo snel. “Komen van Texel” zeiden ze. Wisten we natuurlijk al aangezien alle Tesselaars hun eiland promoten door een sticker op de auto en een vlaggetje aan de voortentstok.
“Joh”, antwoord ik. Dan komt er een vraag in mij op, “we hebben in 2007 buren gehad op een camping bij Barcelona die ook van Texel kwamen. Volgens hen kennen jullie elkaar allemaal”. Wisten ze niet precies, woonden er sinds hun zoon daar was gaan wonen. “Maar het kan best kloppen”. “Nou ja” zei ik “volgens onze buurman toen kende iedereen hem, ik ben zo bekend als de bonte hond zei hij”. “Herinnert u zich nog zijn naam”? Willen ze weten. “Ja, Ben Rab”. Ik vergeet die naam niet zo snel. Gaan ze hardop lachen. “klopt, die is echt zo bekend als de bonte hond. Onze zoon is bevriend met zijn zoon en ook de kinderen spelen samen. Ben is begonnen met een oliebedrijfje, verder gegaan met een bouwbedrijfje en later de stichter en eigenaar van het Gamma imperium”.

Stonden we in 2007 naast mister Gamma die over twee linker handen beschikte. Het leven kan toch raar lopen. Verkoopt handige apparaten aan klussers, maar kan zelf (buiten zaken doen) helemaal niets.

Maandag 31 mei is het droog. Heel af en toe wat miezer, maar het is gewoon goed weer na de vorige dagen. Riek gaat de was doen en ik ga sporten. Golfen. De camping heeft een golfbaan met zestien zeer moeilijke holes. Ik loop hem twee keer. De eerste ronde doe ik in 61 slagen, en de tweede in 41. Is net geen record lees ik in de papieren, maar ik ben wel heel erg goed. Oké, ben nog niet in topvorm en kan dus nog groeien op die baan, maar heb het wel even gehad. Golf is een zeer intensieve sport waarvoor goed getraind moet worden. Het mag dan weliswaar midgetgolf zijn, maar voor mij is dat een serieuze wedstrijdsport. De makelaar belt nog door dat er een serieus bod is uitgebracht op ons huis, maar dat slaan we af. Ga maar onderhandelen zeg ik hem.

Dinsdag is het schitterend weer. We gaan het eiland even rond. Oude plaatsen bezoeken en zijn blij dat we weer op het eiland zijn. Zien voor Hidde een leuk naambord en kopen het uiteraard ook. Terug op de camping lekker luieren en toeleven naar de voetbalwedstrijd Nederland – Ghana. Moet een goede ploeg zijn want ook zij hebben zich geplaatst voor het WK. Nederland wint in de avond met 4 – 1, en onze dag is compleet geslaagd.

Woensdag gaan we naar Rochefort. Is niet zo ver. Staat in de boeken als bezienswaardig. Valt tegen. Valt heel erg tegen. Alleen de wereldberoemde scheepslift is de moeite waard. Vinden het jammer om in de auto te zitten met schitterend weer en gaan lekker terug om in het zonnetje te zitten.

Hebben nog steeds geen mosselen en/of oesters gegeten. We zijn van huis vertrokken met een foute maag. Maak niet uit wat we doen of waar we naar toe gaan, hebben altijd wel een paar keer per dag een toilet nodig. Maar dat gaat nog wel goed komen. Ook zijn we soms wat onrustig. Onbestendig onrustig. Weten niet waar dat aan kan liggen, maar het is raar. Zijn we niet gewend. Mooi weer, een prachtig eiland, alle tijd van de wereld, en dan zit je toch met iets wat je niet kunt plaatsen.

Ook donderdag doen we maar een klein rondje, tanken af en zijn eigenlijk gereed om weer richting huis te gaan. De luifel wordt opgerold, het grondtapijt gaat in de hoes en alleen de stoelen blijven staan.
Vrijdagmorgen halen we de baguette op die we besteld hadden, moeten we nog een half uur wachten. De bakker is wat later opgestaan die dag. Eten ze hem zelf maar op. Gaan niet staan wachten op brood dat je overal vers bij de bakker kan kopen. Doen we ook onderweg. Even stoppen bij de bakker en we hebben weer te eten.

De reis gaat naar een camping nabij Le Mans. Camping Le Septentrion is de naam. We hadden op de heenreis al besloten de tolwegen te mijden en gaan daar mee verder. Schitterende landschappen zien we en de eentonigheid van de tolweg zijn we helemaal vergeten. Als we op de camping aankomen zijn we gelijk thuis. Vinden een mooie plaats dicht bij het toiletgebouw, hebben alles bij de hand wat we nodig hebben en gaan lekker genieten van het nog steeds mooie weer. De makelaar belde ook weer om het eindbod van de potentiele koper door te geven. We gaan ermee akkoord en worden gefeliciteerd met de verkoop van ons huis.

Zoals op bijna alle campings zijn ook hier weer veel Engelsen. Gaan graag naar Frankrijk, maar de meesten komen toch niet veel verder dan Normandië, Bretagne en het Loire dal. Maar voor heel veel van hen gaat er een droom in vervulling. Als je in Engeland kan vertellen dat je met vakantie ben geweest in Frankrijk? Dan ben je iemand!
Zaterdag 5 juni gaan we even wat winkelen en tanken. Morgen (zondag) gaan we verder via de RN en het verleden leerde ons dat langs de Route National de tankstations op zondag gesloten zijn. Kijken in de middag naar de laatste oefenwedstrijd van Nederland tegen Hongarije. Het enige leuke is de einduitslag. De wedstrijd stelt niets voor. Oranje is oppermachtig en de Hongaren hebben gewoon betaald vakantie.
Is trouwens wel een grappige camping. Het terreintje bij aankomst staat vol met Indiaanse tipi’s. Heel grappig. Riek krijgt er nog even verkering met een dwerggeitje maar volgens mij zag het geitje geen toekomst in die relatie. Ging behoorlijk tekeer.
Zondag gaan we door naar de laatste camping van deze voor ons doen zeer korte vakantie. Gaan we normaal twee maanden weg? Nu twee weken. Toch voelt het lang aan. We rijden van Le Mans naar een camping bij de kust in het mooie Picardie. La Ferme des Aulnes, bij Nampont Saint Martin. Een boerderij camping met alle voorzieningen van een grote camping. Is het trouwens ook volgens het boekje. Hoe groot precies komen we niet achter.
In de gids staat duidelijk aangegeven dat het totaal aantal standplaatsen 120 is waarvan er 45 gereserveerd zijn voor toeristen. Kan nooit. Zullen wel bedoelen dat er 120 vaste plaatsen zijn plus 45 voor doortrekkers. Alleen de ruimte waar de doortrekkers staan kent maar 20 plaatsen. Als je dan ook nog op standplaats 215 G staat moet zelfs iemand als ik in de war raken. Er is namelijk ook nog plaats 215 D.
Nu weet zelfs ik met mijn boerenverstand dat de G voor Gauche staat en de D voor Droite. Links en rechts dus, maar als alle plekken zo worden aangegeven moeten er al snel meer dan 600 standplaatsen zijn? Echt niet!

Maandag gaan we naar Berck. Lopen eerst een supermarkt binnen, ik heb het toilet weer nodig, en Riek vindt een strandpakje voor Emma. Kan ik niet laten hangen hoor! Lopen naast de supermarkt een leuk rommelzaakje in en dan wordt er ook nog een houten puzzel gekocht. Een slak met alle letters van het alfabet, en als je de stukjes omkeert blijken er de letters te staan van 1 tot 26. Wandelen in Berck wat over het strand, maar de boulevard is nog niet echt bezig met het hoogseizoen. Willen eindelijk wel eens mosselen eten en die hebben ze daar niet. Stappen maar weer in de auto en gaan dan naar Fort-Mahon-Plage. Is nog niet zo eenvoudig. Volgens mij is de hele wereld bezig met het opbreken en vooral open laten liggen van wegverhardingen. Voor de afstand van twintig kilometer hebben wij er vijfenveertig nodig, maar! Dan hebben we wel de mosselen die we wilden. Genieten er van en gaan rustig terug.
Dinsdag 8 juni is het weer niet best en we besluiten naar huis te gaan. Een kleine vierhon-derd kilometer is een leuke afstand en we vinden het wel goed zo. Niet dat we haast hebben om thuis te komen, maar de echte vakantierust kunnen we toch ook niet vinden.

Onderweg is het wisselend goed en slecht weer. Hebben geen zin om via Antwerpen te rijden en sturen richting Westerscheldetunnel. Fout! Hartstikke fout! Staat in België zo slecht aangegeven dat je op achteraf paadjes beland en in tijd veel later thuis komt. Maar, eenmaal door de tunnel kom je weer in je vertrouwde Zeeland en dat is prettig rijden. Op het gemakje naar huis en dan ben je toch wel weer blij. Gelukkig hebben we alle tijd om de auto en caravan leeg te halen voor het gaat stortgieten en zijn dus binnen twee uur klaar. Caravan blijft een nachtje in de tuin en woensdag brengen we hem naar de stalling. Kunnen op ons gemak stemmen en gaan rust nemen. Ga nog even bij de makelaar langs om de zaak af te sluiten, blijken de bieders de hypotheek niet rond te hebben. De vriendin van de koper blijkt een schuld te hebben waar hij niets van wist. Zien wel,

T©n en Riek van Dongen