Voor mij voorlopig even niet. Ik had mijn cadeau al binnen lang voor de brave man mijn adres had kunnen vinden. Hoefde ook niet, kreeg mijn cadeau terwijl ik onderweg was met de auto. Die wilde niet meer verder. Even dan. Stroomstoring. Een fatsoenlijke auto gaat niet meer stuk, nee, die raakt gestoord. Elektrisch gestoord.

Mij gebeurde dat woensdag 1 december. Hij stopte gewoon, maar na even wachten startte hij weer en kon ik verder rijden. In Delft was ik. Kunnen die mensen daar natuurlijk ook niets aan doen, maar toch? In Delft. Om een lang verhaal nog langer te maken, we kwamen thuis met vijf niet geplande tussenstops.
Donderdagmorgen naar de Ford garage op Halfweg. Probleem uitgelegd. “Sorry mijnheer, we hebben het heel erg druk, maar zullen ons best doen”, kreeg ik te horen. Wel werd ik netjes thuis gebracht vanwege de gladheid. Zit je dan. Buiten is het hartje winter en dan heb je geen vervoer. Nou ja, mijn kamer was niet zo netjes en daar had ik nu tijd voor. Vrijdagmiddag werd ik weer blij. Ford belde dat mijn auto klaar was en ze zouden hem komen brengen. Tien minuten later was die blijdschap al weer verleden tijd. Ze hadden zich vergist. Kwestie van miscommunicatie buiten de kerk. Zaten nog wat storingen in het systeem, maar, ik zou er wel mee kunnen rijden en kon dan de woensdag erop terug komen om de zaak af te maken. Prima, had ik in ieder geval vervoer.

Werd netjes opgehaald, en bracht de boodschapper keurig terug naar de garage. En toen naar huis. Helaas, na circa een halve kilometer gaf mijn autootje aan dat ik het zelf verder mocht doen. Hij was moe, zwaar gestoord en elektrisch heel erg ongesteld. Maar dan ben je nog dicht bij de Ford garage en is hulp dichtbij, denk je. Leve de GSM! Klote Ford. “Hebben even geen mensen of service auto. Kunnen niets doen voor u”. Service auto? Ze hebben helemaal geen service!
Gelukkig stond ik op een veilige plaats. Midden op een kruispunt en alle verkeer kon alleen met veel moeite om me heen. Zijn er in deze wereld toch twee mensen die snappen dat ik niet bezig was met vogels te fotograferen en bieden aan de auto weg te duwen.

Wegenwacht gebeld. Waar ik stond met de auto? Pascalweg, industrieterrein Molenwatering. Duidelijk? Nee dus. Hadden een huisnummer nodig? Oké, nummer twee dan. Bestaat volgens mij helemaal niet, maar zij wisten voldoende. Beloofden binnen anderhalf uur aanwezig te zijn. Geven wél service, binnen drie kwartier was er een vriendelijke wachter die me even naar de Ford garage sleepte –waar we door zes man werden opgewacht?- en me daarna thuisbracht. Wegenwachter was wel heel erg familiair met het personeel. Wilden weten of hij nog steeds zijn Porsche had?

Uiteraard had ik recht op vervangend vervoer, maar, er was door de winterse omstandigheden op dat moment geen enkele auto beschikbaar. Laat staan een automaat, maar die mocht ik zaterdag ophalen in Rotterdam Prinsenland.

Zaterdag dus naar Prinsenland. Bij de firma Logicx moest ik mijn vervangende auto ophalen. Daar aangekomen werd ik wat vreemd aangekeken. “U komt die automaat halen” vroegen ze? “Ja” antwoorde ik, waarop er een paar aanwezigen begonnen te lachen. “Hij staat daar”

            
en toen wezen ze een auto aan waar onze lieve heer nog voor bedankt zou hebben. Reed liever bij twintig graden onder nul op zijn paard rond dan dat hij daarin zou gaan zitten. Een Fiat 500. Dat is natuurlijk niet zo erg, maar, hij was knal roze? Een pure onvervalste homo auto en daar moest ik als fervent hetero in gaan rondtoeren? Als dat mijn Sinterklaas cadeau moest voorstellen? Daar lustte ik toch echt geen pepernoten van.
“Mag ik u een goede raad geven” vroeg de man achter de balie? Aangezien goede raad meestal duur is hoefde dat niet voor mij. Kreeg hem toch en kostte niets. “Als ik u was zou ik niet in de buurt van het Kralingse bos komen, zeker niet in het donker”. Ben er toch maar in gaan zitten, wilde naar huis. Gelukkig heb ik een jas met capuchon en zat er een zonnebril in mijn jaszak. Kwam goed van pas. Ik werd pas herkend bij thuiskomst. Gelukkig had mijn vrouw de garage al wat opgeruimd en kon de auto gelijk naar binnen en onmiddellijk de deur dicht. Wat een opluchting. Je zult zo iets op de oprit hebben staan.

Wel ben ik er achter gekomen dat er nog heel wat homo’s op de weg zitten gezien de talloze keren dat er geclaxonneerd werd naar me.

Maar ja, dan is het zaterdag en moet je in de middag naar Ypenburg voor het Sinterklaasfeest. Bovendien stond er bij ons een cadeau dat niet in die wasmachine paste. Geen nood, schoonzoon Pieter kwam ons ophalen. Hij wilde ons tijdelijke racemonster wel even zien. Toen ik de garagedeur open deed kreeg hij acuut de slappe lach. “Ik voel met je mee” zei hij. Gelukkig maar.

De rest van de dag maar verjaardag gevierd en wij bleven slapen. Was geen weer om laat in de avond nog de weg op te gaan. In de morgen werden we gewekt door Emma. Ze kwam lekker tussen ons in liggen en we werden getrakteerd op een sprookjesverhaal. Doornroosje ging ze ons vertellen. Dan kan je dag niet meer stuk.

Na de koffie en het ontbijt wilde Pieter ons thuis brengen, maar dat wilden wij niet. Daar vandaan is er uitstekend openbaar vervoer tot aan ons huis, en we hadden niet voor niets een persoonlijke OV-chipkaart. Konden we mooi uitproberen. Bovendien gingen ze nog naar Brabant en zo hadden zij wat meer tijd. Wel werden we naar de tram gebracht. Emma op haar nieuwe fiets. Viel nog niet mee door de vette sneeuwlaag, maar op droge stukken konden we haar niet bijhouden. De familie stond er op dat we via Delft zouden reizen. Daar op de trein naar Schiedam en dan de metro naar Spijkenisse.

Oké dus. Wij naar Delft. Op het station ingecheckt en dat lukte dus niet. Alle automaten waren stuk. Dan maar niet inchecken en zo op de trein gestapt. In Schiedam overstappen? Konden we vergeten. De trein gaf gas bij. Bleken we in een sneltrein te zitten die nog nooit van Schiedam had gehoord? Gelukkig stopte hij wel op Rotterdam Centraal. Ik netjes naar de service balie van de NS om de defecte in-/uitcheckpalen in Delft te melden. Zit dat mens me aan te kijken of ze water zag branden. “Er is daar helemaal niets stuk” kreeg ik te horen. Laat u uw chipkaart maar eens controleren en wees ons een uitgewoonde bouwkeet aan. Een aardige mijnheer daar controleerde onze kaarten en we kregen te horen dat ze niet geschikt waren om met de NS te reizen. Moesten we thuis eerst via het internet activeren. Hebben we dat hele stuk zwart zitten reizen? Behoren we opeens tot het selecte groepje van notoire zwartrijders met pensioen?
Eenmaal thuis gelijk het NS gedeelte bestelt en maandag die bestelling opgehaald.
Vandaag, dinsdag moest roze Etienne weer terug en dat kon in Rozenburg. Kennen daar niemand gelukkig.

Eerst daar nog even de tank afgevuld en natuurlijk afrekenen. De jongedame achter de kassa keek me heel erg verliefd aan, “Wat een te gekke stoere auto heeft u” zei ze met een zwoele stem en half gesloten slaapkamerogen! “Ja”, antwoorde ik. “Je mag hem hebben”! Hetzelfde maakte ik mee op het kantoor van Hertz. “O, wat een schatje” riep het juffertje toen ze mijn formule 296 auto zag. Ik heb maar helemaal niets meer gezegd, gaf haar de sleutel en regelde de papieren. Gelukkig zat daar ook nog een jongeman. “Daar ga ik van mijn leven niet inzitten“ zei hij. Ik kon hem wel zoenen. Heb ik natuurlijk niet gedaan. Heb al genoeg aandacht getrokken.

T©n van Dongen