Ja, een korte vakantie. Waarom kort? Zou volgens planning een dag langer moeten duren, maar helaas, of?

Gaan maandag in bejaardentempo op weg naar Wijk aan Zee. Hebben geen haast en nemen een alternatieve route. Via Wassenaar volgen we de kustweg en rijden door Katwijk en Noordwijk. Schitterende kustplaatsen. Dan Zandvoort en Bloemendaal. Bloemendaal is werkelijk een mooie standplaats, en verder door de Velsertunnel naar Wijk aan Zee.

Daar komen we aan bij het Fletcher hotel Zeeduin. Schitterend hotel met uitzicht op zee. Meestal. Hebben we de hele reis schitterend weer met veel zon? Richting hotel Zeeduin rij-den we de laatste paar honderd meter de mist uit zee binnen. Melden ons aan, krijgen kamer 209 op de tweede verdieping en het uitzicht wordt televisie.

We zijn nog vroeg en besluiten een oude kennis in IJmuiden op te zoeken. Tante Jani Schelvis. Op haar adres aangekomen klopt er iets niet. Ze moet in een verzorgingstehuis wonen, maar we staan voor gewone aftandse flats en op haar huisnummer staat een andere naam?
Zal wel. Besluiten naar het centrum van IJmuiden te gaan en wat boodschappen te doen. Allemachtig, IJmuiden? Je moet wel dood willen om daar te willen wonen. Triest en treurig. één grote begraafplaats. Armoedige woningen die vijftig jaar geleden al afgebroken hadden moeten worden, maar waar nog steeds (oud) werknemers van de Hoogovens tegen een lage huurprijs, overeenkomstig hun salaris mogen wonen.
We worden er treurig van en besluiten maar naar ons televisie uitzicht te gaan. Hebben geen zin om te gaan dineren en halen in Wijk bij de frituur een baal eten waar we twee dagen mee vooruit kunnen.
De hotelkamer is best luxe. Behalve al het benodigde sanitair hebben we met ook nog een koelkast, kunnen koffie zetten (doen we niet want dat hebben we niet bij ons) en hebben een prima zithoek met lekkere kuipstoeltjes.
We eten en drinken wat en willen koffie. Gaan naar de bar en drinken er een heerlijke espresso.

Terug boven kijken we nog wat televisie uitzicht en gaan op tijd naar bed.

De andere morgen opgestaan en gereed voor het ontbijt. Was werkelijk uitstekend. Mijn vrouw smeert nog wat extra broodjes voor de lunch onderweg (blijven Hollanders) en we vertrekken naar Terschelling. Nou ja, Harlingen. Daar ligt de boot die je naar het eiland brengt. Auto konden we kwijt op een langparkeerplaats vlak bij de boot. Was maar twee kilometer lopen. Had mijn vrouw en de bagage daar al afgezet dus ik hoefde er op mijn gemak alleen maar heen te strompelen.

In de vertrekhal een prima espresso gedronken en wat rondgeneusd tot de boot vertrok. Hadden de snelboot. In vijfenveertig minuten naar het land van de Eilanders, het land van Syl de strandjutter.

En zo kwamen we aan op Terschelling. Het hoofddorp West Terschelling. Alles was geregeld, er stonden twee fietsen klaar bij Tijs Knop. Mooie fietsen maar het was duidelijk dat we daarop onze bagage niet konden meenemen. Besloten de bus te nemen. In de bus vroegen we de chauffeur te stoppen bij strandhotel Formerum. “Helaas, daar stop ik niet zei ze. Ik stop bij de molen en de rest moet je lopen. Is hooguit drie kilometer”.
Een medepassagier vroeg ons waarom we niet met de fiets waren gegaan? “Ja, we konden de bagage niet kwijt!”
“Ach, als je een fiets huurt brengen ze de bagage gratis naar je hotel”! Mooi? Besloten in de bus te blijven zitten tot het vertrekpunt. Kostte niets extra’s. Je betaalde € 2,00 per persoon en mocht dan net zo lang blijven zitten als je wilde.
Zo kwamen we terug waar we begonnen, voor de deur van Tijs Knop. Ja, er stonden fietsen klaar, zat bij de prijs van het hotel inbegrepen. Kregen een routekaart naar het hotel en volgens Tijs was het vijfenveertig minuten fietsen.
Na drie kilometer had ik zadelpijn voor een heel jaar. En toen moesten we nog zeven kilometer.
Uiteindelijk kwamen we bij het hotel. Zagen het in de verte al liggen. Een groot gebouw bovenop het duin. Er naast lag een klein gebouwtje dat miezerig afstak bij ons hotel. Beiden hadden een eigen oprit die zo steil was dat we moesten lopen.
Bijna boven zei ik tegen Riek, verrek, dat kan ons hotel niet zijn, het ding wordt gesloopt. Zijn toch maar het laatste stukje omhoog gegaan in de verwachting dat er wel een paadje tussen beide gebouwen zou zijn. Ja, dat was er dus niet. Er was wel een smal zandpaadje en dat volgden we maar. Ging natuurlijk helemaal fout, kwamen midden in de duinen uit en dat valt niet mee met een fiets aan de hand. Terug was geen optie “dachten we verkeerd” en gingen gewoon door. Zo kwamen we op het strand uit. We waren kapot en zaten er helemaal doorheen.

Na zo’n vijfhonderd meter over het strand kwamen we bij het strandweggetje van het echte hotel. Was in rul zand maar een paar honderd meter naar boven. We stopten maar een keer of zes, misschien wat vaker? Boven aangekomen bleken er een stuk of vijftien mensen naar ons te hebben gekeken? Wisten niet eens dat daar een fietspad lag? Sukkels. De hotelier bracht ons naar onze kamer. Kamer? Ja, zo noemde hij het kreng. Het ding had alles, een kraan, een televisie en een lichtknopje.
Het uitzicht op zee was prachtig maar je moest er wel voor gaan staan. De douches waren aan het einde van de gang evenals de toiletten. We waren zo moe dat we niet gingen vechten voor die ene houten stoel die er was maar gingen heerlijk op bed liggen en daar kwamen we tot we gingen dineren niet meer vanaf. Na het eten en de koffie weer naar boven, douchen en naar bed. Dat douchen was heerlijk maar ik wist toen al dat het de enige keer zou zijn. Ben niet gewend om een koud gordijn tegen mijn kont te krijgen onder een warme douche.
Die nacht hebben we prima geslapen, of het door de vermoeidheid kwam of de heerlijke bedden? Ik vermoed het eerste.
Het ontbijt de volgende morgen was prima. Hadden de tijd aan ons zelf en we maakten er een makkelijke dag van. Stapten toch maar weer op de fiets en reden een fietsroute door de duinen. Terschelling is een prachtig eiland en alles gebeurt er op de fiets. We maakten de route niet te lang want mijn zadelpijn speelde al weer snel op. Haalden er bij buurtsuper Jumbo wat boodschappen en gingen weer op ons “hotel” aan. Riek voelde zich niet zo lekker en dus? Naar bed. We aten wat, dronken een pak melk leeg dat net gekocht was en namen onze rust.
In de middag toch nog even naar het strand gewandeld. Besloten geen fietsen mee te nemen en zo werd het nog zwaar zat. Op het strand gewandeld naar de waterlijn. Die kwam ons bekend voor. De zee is bijna overal hetzelfde. Water zover je kunt kijken en alles was drijfnat.

Daarna weer terug naar bed en liggen lezen, Wordfeud spelen en gepuzzeld. Op tijd naar beneden om te eten. Die dag was er slechts één menu. Stamppot andijvie met worst. Laat dat nou één van favoriete maaltijden zijn en ik heb heerlijk gegeten. Na het eten nog een espresso en toen weer naar boven. De volgende dag moesten we weer tien kilometer terug naar de boot fietsen. Die nacht sliepen we minder goed. Er was een wazig paar in de kamer naast ons getrokken waarvan de vrouw in kennelijke staat verkeerde en dat is nog zacht uitgedrukt. Ze was zo lam als een geit met zesentwintig poten waarvan er vijfentwintig mankeerden. Ze ging naar het toilet om de maaginhoud te legen maar wel met een flesje bier in de hand. Dat flesje sneuvelde natuurlijk en ik nam me voor om als ik naar het toilet moest de duinen het maar moesten opvangen. Jezus wat maakten die gasten een hoop herrie. Het meeste weet ik van mijn vrouw want ik slaap heerlijk met veel lawaai.
Donderdag vroeg aan het ontbijt, afgerekend en wegwezen. Kwamen wat vroeg bij de boot aan. Leverden de fietsen in en kregen een uurtje later ook onze bagage weer terug. Op een terrasje een koffie gedronken en om 12:30 uur aan boord van nu een gewone overtocht die ongeveer twee uur zou duren.
In Harlingen aangekomen de auto opgehaald en richting huis. Onze korte vakantie had twee dagen te lang geduurd.

T@n van Dongen