Vraag me elk jaar opnieuw weer af wat mijn kerstgedachte nu weer moet zijn. Steeds weer moet ik dan heel diep graven in mezelf en zoals elk jaar kom ik er weer niet uit. Al weer niet. Zal wel aan mij liggen. Al doe ik nog zo mijn best, helaas kan ik niemand anders de schuld geven.

Het zou toch niet moeilijk moeten zijn voor me, ben waarschijnlijk een intellectueel? Heb mijn rijbewijs in één keer gehaald, slaagde in één keer voor mijn EHBO, lees boeken, kijk naar het nieuws, heb overal een mening over? Wat moet een mens meer doen om intellectueel te zijn? Winterbanden? Heb vier seizoenenbanden onder de auto. Is over nagedacht. Waar woensdag iedereen een half uur nodig had om in de gladheid met de auto weg te kunnen komen had ik maar een uurtje nodig. Nee, laat mij maar schuiven. Red me wel.

Maar nu de kerst he, die kerstgedachte, of de gedachte er achter, daar ben ik nog steeds niet uit. Oké, ik ben natuurlijk blij met alle kalkoenen die vrijwillig als donor hun ledematen hebben afgestaan voor het goede doel. De mestkalveren herdenk ik door middel van hun rollade, en de op stam gekweekte rosbief zal ook wel smaken. Maar, of dat nu de gedachte zou moeten zijn? Weet het nog steeds niet. Weet zelfs niet of ik nu stoofpeertjes, witlof met ham en kaas, broccoli, salade, spruitjes of doperwtjes met peentjes en misschien wat appelmoes erover moet gaan kiezen. Appelmoes misschien? Ja, misschien. Schoonzoon Pieter en kleinzoon René gooien het over van alles heen. Dus, misschien blijft er iets over…..?
En dan krijg je ook nog aardappelen. Gekookte, gebakken, aardappelkroketjes, frites, aard-appelen die lijken op zandtaartjes (pomme du chaisse)? Die kerstdagen bezorgen me een enorme kopzorg. Zou feest moeten zijn, maar ik heb het er moeilijk mee.
Moet je er waarschijnlijk ook nog wat bij drinken. Wijn, bier, water, melk, fris? Allemachtig, wat moet een mens keuzes maken in het leven.
Gelukkig is er na het eten gewoon koffie met een gewone Schwarzwälder Kirsch Torte.

Weet alleen wel dat mijn schoonmoeder dit jaar voor het eerst niet komt. Is met haar negentig jaren de wereld een beetje zat. Is moe. Het hoeft van haar allemaal niet meer. En, alles wat mensen over schoonmoeders zeggen is waarschijnlijk waar en tenminste op haar van toepassing, maar ik ga haar werkelijk missen. Ze hoort erbij. Mijn vrouw is haar vader en broer al kwijt.
Wel zal kleinzoon René er zijn. Vorig jaar zat hij deze dagen in Afghanistan maar gelukkig is hij er nu weer bij.

Maar wat zal ik nu eens gaan denken in mijn achterhoofd? Zal ik eens gaan denken dat ik niet zo veel moet denken? Of, zal ik denken dat al mijn problemen luxe problemen zijn? Maar, een probleem kan toch nooit luxe zijn? Moet ik maar eens goed over nadenken. Houd ik in mijn achterhoofd voor het geval dat ik niet op een kerstgedachte kan komen?

T©n van Dongen