Jan is een oud collega die vroeger in mijn team zat als werkvoorbereider civiele techniek. Volgens sommigen was hij geen echte collega want Jan was ingehuurd van ingenieursbureau Oranjewoud. Maar Jan werkte bij ons dus voor mij was het een collega.

Jan was een stille rustige man. Een echte Rotterdammer en zo van: “niet lullen maar poetsen”.
Uren achtereen kon hij zonder zijn mond open te doen rustig met zijn werk bezig zijn. Uit zijn mond geen onvertogen woord. Jan tekende op zijn gemak en met slechts weinig begeleiding de verdubbeling van de Schenkelweg. Een reuze karwei waarvoor we zelf de capaciteit niet hadden.
Ik heb ruim twee jaar met hem gewerkt en hij is me altijd bijgebleven. Na mijn pensionering werd hij enkele jaren later in vaste dienst aangenomen bij de gemeente Spijkenisse. Was geen enkel punt van discussie, ze moesten Jan hebben.

Vanmorgen las ik in de krant dat Jan was overleden aan de gevolgen van kanker, drie en vijftig jaar oud. Schrikken natuurlijk. Even inlichtingen ingewonnen en daaruit bleek dat hij al vanmiddag zou worden begraven op het oude Nederlands Hervormde kerkhof van Charlois in Rotterdam. Zijn strijd had zes maanden geduurd. Jan wilde geen bloemen, had liever een donatie aan het Koningin Wilhelmina Fonds.
Typisch Jan. Onbaatzuchtig en tot het laatst denkend aan andere mensen die met dat geld geholpen zouden kunnen worden. Niet dat hij niet van bloemen hield, Jan was een verwoed amateurfotograaf die vaak een mooie foto in de Spits terug zag en momenteel hangen er in de hal van het gemeentehuis van Spijkenisse een groot aantal foto’s van hem. Jan zal niet vergeten worden. Hij is natuurlijk veel te jong overleden. Hij had het recht moeten hebben om te werken tot zijn pensioen en daarna van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen te mogen genieten. Met dat recht wordt je in principe geboren, maar helaas krijg je er geen garantie bij.
Jan Hendrik Vink, je was te goed voor deze wereld,

T@n van Dongen