Verdorie, helemaal vergeten dat half Nederland zit te wachten op een berichtje van mij over ziek zijn en beter worden? Kom ik gelukkig vanmiddag oud collega Kees de Vogel tegen die net als mijn vrouw en ik een fietstripje maakte langs het Spui. Alleen reed hij tegen het verkeer in. Kwam van de andere kant. Hij vroeg me hoe het ging want had al weer even niets gelezen over mijn ziekteverloop. Ga ik dus!

Na het bloedprikken op 21 november ben ik uiteraard naar de afdeling reumatologica doorgelopen om wat vragen te stellen.
En dan wordt duidelijk waar een groot, nieuw en modern ziekenhuis ook weer klein in kan zijn. Mijn reumaknuffel, Sandra Beer, was met vakantie, haar eerste vervanger was ziek, haar tweede vervanger was vrij en meer smaken hadden ze niet.

Thuis gekomen mijn huisarts maar gebeld. Helaas afwezig maar zijn assistente stond/zat mij te woord. Negatieve obese? Afvallen? Wat doet u verkeerd? Nou, niets natuurlijk. Ik doe nooit iets verkeerd, tenzij het moet en zelfs dan ben ik eigenwijs genoeg om te protesteren. Nee, mij kunnen ze nog meer vertellen. Of ik iets aan gewoontes had veranderd? Nou, volgens alle bijsluiters was het beter geen alcohol te nuttigen aangezien de methotrexaat en foliumzuur nogal wat werk verschaften aan lever en nieren, dus dat nam ik niet meer tot me. Bleek ik verkeerd te hebben. U mag best een biertje drinken hoor, is goed voor een mens.
Die assistente was wat mij betreft de beste bijsluiter die ik in maanden had gehoord. Elke dag gewoon één of twee biertjes met uitzondering van de woensdag en donderdag. Op die dagen slikte ik de medicijnen en wilde schoon zijn.

Afijn, tien dagen later viel ik niet meer af maar er was weer een paar kilo bij gekomen. Lang leve het pilsje? Inmiddels is mijn lichaam op belangrijke plaatsen helemaal doorgelicht om te controleren of er misschien een andere oorzaak kon zijn die het afvallen veroorzaakte, maar nee, eigenlijk was ik gewoon voor de volle 96,134526 % hartstikke gezond.

1 maart 2013 was mijn laatste bezoek aan mijn knuffelbeertje en ik vertelde maar dat de spieren van mijn voeten strak aanvoelden en ik vaak koude voeten had.
Of ik wel eens last had gehad van bloedvaatproblemen? Nee dus. Moest toch maar naar de röntgen om wat foto’s te maken van handen en voeten en ik hoefde pas over drie maanden terug te komen. Kreeg wel een recept mee voor voldoende medicijnen tot half juni. Controleerde ik natuurlijk en ze had slechts voor één week uitgeschreven. Oh, wat vond ze het goed dat ik haar in de gaten hield?

Bij de röntgen aangekomen was ik vrij snel aan de beurt. Of er al eerder foto’s waren gemaakt? Besloot mijn vakantieplaatjes er maar buiten te laten en antwoorde dat het in het Ruwaard van Puttenziekenhuis al eens gedaan was. “Oh, staat niet zo goed aangeschreven hè?” zei hij. Oké, staat even wat minder maar dat kon ik toch ook weer niet hebben en wees hem erop dat het Maasstadziekenhuis ook niet zo goed weg kwam met zijn virussen en de derde directeur in korte tijd! Volgens mij was hij even zijn stem kwijt maar dat vond ik wel prettig.
Nou ja, we leven nog en gaan gewoon door waar we gebleven waren. Wordt vervolgd in Ziek zijn en beter worden 6,

T@n van Dongen