Gekke dingen die TomToms, maar toch wel handig. Elk jaar gebeurt het me wel dat ik ergens fout aankom, maar nooit als het er werkelijk op aankomt. En dan is het ook echt belangrijk.
Die belangrijke plaatsen staan in mijn favorietenlijst. Mocht iemand ooit in mijn TomTom bladeren? Dan staan daar een paar typische aanduidingen zoals: paling, speciaaltje en braadworst.

Moet ik natuurlijk weer uitleggen. Wij houden van lekker eten en drinken. Hoeft niet veel te zijn, maar wel goed, lekker goed, liefst heel erg lekker goed.
Dus paling. Als wij trek in paling hebben is er maar één adres: paling! En dan gaan we naar Sam Uil. Sam woont in Burghsluis, aan de Meeldijk 34, postcode 4328 NG.
Grote koks heeft hij als klant, hun foto’s hangen er aan de muur. Eenmaal de paling geproefd van Sam en je bent verkocht. Moet er even voor omrijden, maar? Je vergeet Sam nooit meer. Helaas verkoopt hij geen speciaaltjes, of lekkerbekjes zoals ze ook worden genoemd.

Als je speciaaltje aanklikt in mijn TomTom, rijdt je naar Scheveningen. Aan de Dr. Lelykade zit op nummer 158 de fa. Roeleveld. Die verkoopt de aller-lekkerste speciaaltjes/lekkerbekjes van de hele wereld. Hoe ze het doen? Zou toch eenvoudig moeten zijn? Maar je eet ze echt nergens zo lekker.

Vandaag hadden we trek in braadworst. De vis die we lekker vinden is goedkoop in de winkels, maar wordt duur betaald door de afstand die je er voor moet afleggen. En, afstand? Afstand zegt eigenlijk niets als je echt lekker uit eten wil. In Spijkenisse zit toch ook geen sterrenrestaurant? Moet je ook voor in de auto? Nu dus, vandaag die braadworst.
Rond 10:00 uur vertrokken, kregen we in de buurt van Tiel zoiets van, zou het niet leuk zijn om in Nijmegen wat fotootjes te maken van de studentenflats waar Nathalie gewoond heeft? Doen dus.

In Nijmegen eerst naar Hoogeveldt. Eén van de vele studenten wooncomplexen van de SSHN. Daar heeft ze een groot gedeelte van haar studie aan de KUN gewoond, voor ze verhuisde naar Galgenveld, een veel ruimere woning waar je pas na drie of vier jaar studie terecht kon komen.

Dat Galgenveld was eigenlijk maar een macaber flatgebouw. Iets teveel studenten waren er in het verleden in wanhoop vanaf gesprongen, maar Nathalie woonde er heel tevreden tot aan het einde van haar studie.
Als iemand het nog snapt? We zijn nog steeds op weg naar onze braadworst en ik krijg honger. Weten gelukkig nog steeds aardig de weg in Nijmegen en nemen de kortste weg richting Kleef.

Kleef? Dat ligt toch in Duitsland? Ja. Helaas. Het ligt in Duitsland, maar! Bijna iedereen daar spreekt beter Nederlands dan Duits. Vreemd eigenlijk? Als je in Duitsland een bioscoop bezoekt, dan krijg je de verrassing van je leven. Zestien jaar oud was ik toen ik dat voor het eerst deed. Kies je een film uit met bekende internationale acteurs, spreken ze ineens Duits. Allemaal spreken ze alleen maar Duits, terwijl ik zeker wist dat er niet één bij was die de taal machtig was. Zijn ze daar zo achterlijk dat ondertiteling niet gelezen zou kunnen worden, dus nasynchroniseren. Zit je mooi voor aap. Geen ondertiteling dus en voor mij niet het Engels waaraan ik zo gewend was.

In Kleef hebben ze geen bioscoop. Nasynchroniseren? Nee, doen ze daar niet aan. Daar staat alles tweetalig. Alles staat in het Nederlands geschreven, en wordt dan in het Duits ondertiteld. Alles? Bijna alles. Braadworst met mosterd niet. Is gewoon braadworst met mosterd. Je kunt er gewoon met je Hollandse Euro’s betalen en dan sta je daar. In de Wasserstraβe in Kleef, met het lekkerste broodje braadworst van de hele wereld. Weltmeister Penfladen heet de zaak, maar Wereldkampioen broodje braadworst en in de ondertiteling: Weltmeister bratwurst mit brötchen zou er moeten staan. Veel beter.

Vertel zo verder, het is bijna acht uur en ga dus twee minuten stil zijn.

Zo, gaan we weer. Was ik ook alweer gebleven? O ja, we hadden trek in braadworst. Na Kleef gaan we weer op huis aan. Besluiten de kortste weg te nemen, en dat is maar dertig kilometer omrijden. Gaat wel lekker, alle files aan de andere zijde van de weg en we kunnen goed doorrijden.

Thuis gekomen bedenk ik dat het wel prettig is dat we niet zo gek zijn op Parmezaanse ham. Overal te koop, maar nergens zo lekker als in Parma, zeggen ze,

T©n van Dongen