Blijdschap en verdriet. Kan eigenlijk niet samen gaan, toch? Maar wie koppelt het los van elkaar? Ik kan het niet. Als ik blij was kon het nooit los zijn van ergens een beetje verdriet, en verdriet ging altijd wel samen met wat blijdschap. Wie legt het me uit? Het leven is mooi, het leven is goed, geeft wel eens verdriet en helaas soms verdomd veel pijn.

Een jaar geleden kreeg ik een buitengewone kans terug in de tijd te gaan. Zestien of zeventien jaar oud was ik, maakte muziek en kwam in contact met een bandje. Ze speelden jazz en hadden een gitarist nodig. Ik was er aan toe. Had een vooropleiding conservatorium achter de rug en jazz sprak me aan. Behoorlijk geïnspireerd door mijn leraar in die tijd, Ernst Rijkee. Hij leerde me gitaar spelen zoals ik dat nooit eerder beleefd had. Meesterlijk hoe hij me geweldig moeilijke gitaarposities simpel kon aanleren.

Enfin. Ik kwam in contact met hen, werd aangenomen en speelden jaren samen. Was ook niet zo moeilijk, de meeste jongens zaten op het conservatorium. Voor sporters? Ik was toen evenals de andere bandleden een A- en/of B-tje. We traden wekelijks op, verdienden vorstelijke salarissen van toch wel gauw vijf tot tien gulden per optreden. En het leven was mooi. Goede muziek maken in een combo met een zangeres, violist/trompettist, saxofonist/klarinettist, drummer, pianist en een bassist was niet voor iedereen weggelegd. The Corry Players was de naam.

Maar ja, je leert een meisje kennen (nog steeds mijn meisje), wordt verliefd en moet keuzes maken. Mijn liefde lag toch meer in de toekomst met mijn meisje dan in de muziek. Ik kon die twee niet verenigen, en dat is achteraf een goede beslissing geweest.
Bijna vijftig jaar later komt er via via een telefoontje en blijken een paar bandleden uit die tijd op zoek naar hereniging (voor zover mogelijk) van wat ooit zo mooi was. Dan word je weer blij. Het ging vrij aardig lukken.

Eén lid zou nooit meer komen, die had op zijn vijftigste jaar de beslissing genomen dat het niet meer hoefde en een ander was een beetje vervreemd van de maatschappij. Met de andere vier bandleden kwamen we weer bij elkaar en genoten van onze herinneringen. Inmiddels een klein jaar later is de groep weer wat gekrompen, aangezien de violist/trompettist geconfronteerd is met aangezichtskanker, even niet in staat is feest te vieren en in zijn atelier (hij is beeldend kunstenaar in Zierikzee) nu bezig is een lijkkist te timmeren voor zijn vriendin waarbij alvleesklierkanker in vergevorderd stadium vastgesteld is.

Heb je denk je alles weer samen, glipt het zomaar weer onder je weg. Verdriet, pijn dus. Maar, onze muziek blijkt ooit opgenomen te zijn op een cassette recorder. De cassetteband is door een zoon van de bassist in zijn studio opgewaardeerd naar cd kwaliteit en onlangs hebben we ca. 49 jaar na dato ons zelf kunnen beluisteren. We zijn daar heel erg blij van geworden. Wat waren we goed! Moet je 66 jaar oud worden om naar je eigen cd te mogen luisteren. Ik ben echt heel erg blij………..

Ton