Wat is er mooier dan uitgenodigd worden voor het bijwonen van een bestuursvergadering? Oké, het niet bijwonen, maar toch? Het heeft wel iets. Als zo’n college iemand de moeite waard vindt hun vergadering bij te wonen moet je toch wel van goede huize komen, tòch? Niet dus.

Ik kreeg de eer toebedeeld aangezien ik een stukje had ingestuurd met nogal wat commentaar op het “beleid”. Natuurlijk, geen beleid is ook beleid, maar daar wordt een vereniging niet beter van. Sterker, het holt achteruit.

Een krachtdadig bestuur vergadert met hooguit vier mensen. Indien nodig worden personen aan de hand van de agenda uitgenodigd voor een deel van die agenda, maar ons hockeybestuur vergadert met erg veel personen.

Ambtenaren beleid heet dat. Als je onzeker bent heb je veel mensen nodig om dat te verbergen. Als voorzitter laat je vooral anderen aan het woord en val je ze uitsluitend in de rede als je merkt dat iemand anders ook iets wilt zeggen. De vergadering die ik mocht bijwonen was even anders. Iedereen hield zijn mond en alleen voorzitter 2 en 1 deed de mond open.

Ik had iedereen beledigd vonden zij. Vreemd genoeg hielden die iedereen allemaal hun mond dicht en de 2 en 1 die echt aangesproken werden lulden een behoorlijk stuk in de ruimte om te verbergen dat ze zich persoonlijk beledigd voelden. Wat een eikels. Als iemand op mij commentaar levert ga ik eerst na of hij/zij misschien gelijk heeft. Daarna zou ik een gesprekje onder vier ogen met ze willen en alles recht zetten. Maar onze voorzitters zien dat liever groot.

Wanneer beseffen mensen nu eens dat je als voorzitter(s) in dienst bent van een vereniging?

Ga vandaag maar eens kijken of mijn aanwezigheid Dames I kan helpen niet te degraderen en de Heren misschien niet te verliezen. Weet niet of het zal helpen, maar als ik het niet doe, wie dan?

Ton