Mooi hoor die zus van jou. Breekt ze haar linkerbeen op een paar plaatsen, vergeten de dokters een plekje, niets bijzonders hoor, gewoon een flinke scheur die geen kwaad kon. Hadden het wel gezien, maar?

Weekend hè, moesten naar huis natuurlijk en de kroeg in. Je weet hoe Brabanders zijn, toch? Hebben daarna een paar dagen nodig om nuchter te worden, en als we haar op maandag ophalen zitten de heren doktoren met een probleem. Er schijnt een beslissing te moeten worden genomen. Artsen twijfelen in ieder geval beroepsmatig, maar in gezelschap is het echt een kleuterklasje, en wordt besloten om je zusje alsnog een keer te opereren om dat onschuldige scheurtje te repareren. Schaamden zich denk ik om een “foute” operatie over te dragen aan collega’s in een ander ziekenhuis. Kost haar wel een paar dagen extra in Breda, maar je weet dat Mandy keihard kan zijn. Gelukkig laat ze dat nooit merken en doet ze “gewillig”!!? Wat er van haar gevraagd wordt. Vandaag zat ze vast aan het infuus, en je weet dat die aan standaards hangen die allemaal Bernhard heten. Geen toeval en dus gewoon Bernhard. Heb ik ooit zes weken mee rondgesjouwd in het Ruwaard van Putten ziekenhuis in Spijkenisse waar me regelmatig werd gevraagd waarom die standaard Bernhard heette. Mijn uitleg dat hij op een collega van mij leek werd eerst niet zo maar geloofd, maar toen ik vertelde dat je aan Bernhard helemaal niets had, maar er wel aan vast zat werd dat zonder meer aangenomen. Volgens mij heeft iedereen wel een Bernhard.
Opa